Hoe Het begon
Hoe het begon …
Op de basisschool heb ik zelf als leerling niet alleen maar positieve ervaringen gehad. Sterker nog, ik vond het vaak lastig in de groep. Niet per se op cognitief vlak, daar kwam ik prima mee, maar de groepsdynamiek in de kleine klas waarin ik zat (vijf meisjes en zeven jongens) was vaak voelbaar niet prettig voor mij.
Elk jaar waren we een combigroep met een andere klas en was het jaar in jaar uit spannend of de school kon blijven bestaan. In groep 7 kwam er uiteindelijk een fusie met een andere school en waren we ineens een klas met meer dan het dubbele aantal kinderen. Daar was werk aan de winkel op het gebied van het groepsproces. Helaas had onze leraar van groep 7 (die bijna met pensioen ging) net zijn vrouw verloren, wat ontzettend verdrietig was natuurlijk.
Voor een kind zoals ik, gevoelig voor sfeer, pikte ik dit op. Hij kon onze dynamische klas niet aan en verliet na een paar maanden de groep. We kregen een invalleerkracht. Terugkijkend op deze tijd weet ik dat hier de basis al is gelegd voor het werk dat ik nu doe. Ik wens namelijk elke leerling, of het nu op de basisschool, middelbareschool of vervolgopleiding is een veilige en gezellige tijd toe in het onderwijs, want alleen dan kan het leerproces op gang komen. Leren in een groep is zoveel meer dan alleen kennis opdoen.
Hart voor het onderwijs
Bijna 20 jaar werk ik al binnen het basisonderwijs in Woerden. Met heel veel plezier heb ik altijd voor de klas gestaan. Vooral groep 8 vond ik altijd een fantastisch jaar.
De sociaal-emotionele ontwikkeling rond die leeftijd geeft een dynamische sfeer in een groep. Het werken aan de groepsdynamiek en sfeer is wat ik ook altijd het allerliefste deed. Verder kijken dan alleen het gedrag van kinderen heeft mij altijd zo geholpen als er dingen speelden in een groep.
De laatste jaren ben ik meer buiten de groep gaan werken en kwam het begeleiden van individuele leerlingen
op mijn pad. En dan met name op het sociaal-emotionele vlak.
‘Waar je struikelt, ligt je schat’
Dat leren, op welk vlak of vakgebied dan ook, niet vanzelf gaat, heb ik door een aantal ingrijpende gebeurtenissen in
mijn leven ondervonden.
Het mooie is dat al deze dingen mij uiteindelijk zoveel sterker hebben gemaakt (hoewel ik dat op het moment zelf uiteraard nog niet altijd zo zag en voelde). Door de vele opleidingen die ik, naast het werken en wonen bij ons bedrijf en het werken voor de klas, heb gedaan heb ik geleerd hoe hiermee om te gaan.
Het heeft me letterlijk de veerkracht gegeven om door te gaan en nieuwe paden te ontdekken. Daaruit is Groene Hart juf ontstaan! Dus zoals ik dat ooit tijdens mijn eerste NLP-opleiding leerde: ‘waar je struikelt, ligt je schat’, is zeker waar gebleken!
Veiligheid en verbinding
Deze thema’s staan wat mij betreft bovenaan op mijn verlanglijstje. Verbinding met alles en iedereen om mij heen was altijd al heel belangrijk voor me, verbinding met mijzelf heb ik pas echt verder verstevigd tijdens mijn burn-out. Veiligheid is door een ingrijpende gebeurtenis met stip op één binnengekomen. Daar ben ik me zo bewust van geworden en dan bedoel ik veiligheid in de breedste zin van het woord. Je veilig voelen maakt dat je je kan verbinden en vanuit die verbinding met jezelf maak je verbinding met de ander en dan kan het verdere leren in wat dan ook beginnen.
Nog meer Wanda
Dochter van …
Ik ben de tweede dochter van Simon Gort en Stasja Gort-Szulc. Voor mij werd mijn zus Olga geboren en na mij nog twee broertjes, eerst Daniel en daarna Stephan. Mijn vader is zijn leven lang handvaardigheidsleraar en kunstenaar in hout geweest.
In mijn praktijk en in mijn werk zie je materialen en kunstwerken terug van hem. Mijn moeder heeft mij de liefde voor het werken met kinderen bijgebracht. Haar hart en deur stonden altijd open voor alle oppaskinderen die ze aan huis verzorgde, aandacht en liefde gaf.
Ouders geven dus mooie dingen uit het familiesysteem door, maar geldt dat voor alle overtuigingen, normen, waarden en onderliggende patronen die je meekrijgt van huis uit? Nee. Daar werd ik mij bewust in de loop van de jaren. En daar begon mijn pad op het gebied van persoonlijke ontwikkeling, nu ruim tien jaar geleden.
Getrouwd met boer Hendrik Jan
Waarom zeg ik dat nu zo expliciet, getrouwd met een boer? Natuurlijk ben ook ik trots op de boer, maar ik benoem het bewust, omdat Hendrik Jan uit een compleet ander nest komt dan ik.
Hij heeft het ondernemerschap met de paplepel ingegoten gekregen, want geboren en getogen op een boerderij. Van een melkveebedrijf met 40 melkkoeien wist hij een recreatieboerderij neer te zetten met meer dan 40.000 bezoekers per jaar. Dat dit invloed had op ons huwelijk, laat zich raden.
Als je uit twee zo verschillende systemen komt, is het best even zoeken naar hoe je dit dan samen gaat vormgeven. Hierin hebben wij beiden veel persoonlijk werk gedaan en met name door alle systemische opleidingen zijn we elkaars ‘geboortesysteem’ steeds beter gaan begrijpen en leerden we ons keer op keer steeds beter met elkaar verbinden. We zijn nog steeds heel gelukkig samen, nou ja, meestal dan, want ook een huwelijk blijft altijd in beweging.
Samen een nieuw systeem
Gaandeweg werd ik mij dus bewust van het feit dat wij als partners uit twee verschillende nesten komen. Met kinderen staat dan gelijk de volgende uitdaging voor de deur.
Hoe maken wij samen één nest??? Wij komen beiden uit een gezin van vier kinderen, waarin er zoveel verschil zit in wat ik van mijn ouders heb meegekregen ten opzichte van mijn broers en zus. En voor Hendrik Jan geldt precies hetzelfde. Bij onze kinderen zien we ook weer zo’n verschil. De een lijkt in gedrag en karakter meer op mij en de ander meer op mijn man.
Ze hebben daarin dus ook een andere benadering nodig. Waar we de een meer moeten afremmen, mag de ander soms en zetje krijgen. Het is zo waardevol om als ouders te ontdekken welke dingen je wel of niet wilt doorgeven, door eerst goed te kijken naar waar je zelf vandaan komt. Kunnen we daarmee het pad gladstrijken voor onze kinderen? Gelukkig niet, want ook zij mogen de mogelijkheid krijgen om te struikelen en te leren, in fijne proporties, zonder onze ‘last’.
Moeder van Roos en Rijk
En daar ben ik reuzetrots op! Wat heb ik al die jaren al veel van hen geleerd. Roos leerde mij van jongs af aan in de spiegel kijken. Door haar gedrag ben ik verder gaan leren en verder gaan kijken.
In het regulier onderwijs, waar zij startte, zat ze niet goed in haar vel. Na een zoektocht hebben we uiteindelijk besloten om haar naar het jenaplanonderwijs te brengen. Wat een geweldig besluit was dat! Ze kreeg hier de ruimte en vrijheid die ze met haar
karakter zo goed aan kan en kwam helemaal tot bloei.
Roos is inmiddels 16 jaar en nog altijd leer ik van de gesprekken die we hebben over dingen bij haar op school, op haar werk, met vrienden. Ik blijf het een prachtige rol vinden haar te mogen begeleiden als ouder op haar eigen gekozen pad.
Het belangrijkste wat wij onze kinderen kunnen geven is vertrouwen en in verbinding blijven. Loslaten is daarbij de sleutel. Volgend jaar, als ze in 5 vwo zit, gaat ze een reis maken van zeven weken met Masterskip. Vanaf de Cariben zeilt ze naar de Azoren en dan terug naar Nederland, over loslaten gesproken
En Rijk? Als er een kind is dat mij de weg wijst naar hoe relaxed doen eruitziet, dan is hij het wel! Rijk zit inmiddels in groep 8, Nog een jaartje dus en dan zit onze basisschooltijd in de rol van ouders erop. Alles wat ik naast pedagoog ook als ouder geleerd heb, geef ik graag door. Al is het alleen al de vraag voor welke basisschool je moet kiezen. Het is mooi om te onderzoeken wat bij jou/jullie kind en bij jullie past.
Harig kind
Tja, en dan hebben we ook nog ons harige kind, Woezel. Op verzoek neem ik hem mee naar mijn praktijkruimte in Kamerik.
Het is een heel sensitieve hond en hij heeft al aan vele kinderen en volwassenen troost en liefde kunnen geven.
Hij gaat dan gewoon aan de voeten van een persoon liggen tijdens een sessie of begint ineens heel hard te geeuwen om zo de spanning weg te nemen.